Mitchel van Kesteren’s (1998) foto’s zijn vaak gemaakt met een lange sluitertijd en een gelaagde compositie, hierdoor worden niet alleen ruimtes zichtbaar, maar ook bewegingen, stemmingen en het ongrijpbare tempo van het urbane bestaan. De onderwerpen in de beelden zijn anoniem, wat samen met de rauwe, contrastrijke zwart-witbeelden de vervreemding en isolatie versterken. Dit legt een fundament bloot waarin contrasten zichtbaar worden: tussen beweging en stilstand, nabijheid en vervreemding, de mens en de stad. Zo ontstaat er ruimte voor de kijker om niet alleen te observeren, maar te voelen: de snelheid, de vervreemding, en de eenzaamheid in de massa.
Al sinds zijn jeugd staat één vraag centraal in zijn blik op de wereld: Wat doe ik hier? Niet als retoriek, maar als een oprechte, existentiële verwondering over onze plek in een wereld die almaar sneller beweegt. Wat hem als achtjarig jochie nachtenlang wakker hield, lijkt negentien jaar later nog steeds geen antwoord te kennen. Die verwondering vormt het vertrekpunt van zijn fotoserie Lost in Transit – een onderzoek naar de cadans van het stadsleven. Een eindeloze, pulserende stroom waarin het individu enerzijds bestuurder is, maar vaker nog passagier. In beelden vol beweging, vervaging en richtingloosheid ontvouwt zich een paradox: te midden van de massa openbaart zich een diepe isolatie. Deze serie is een ode aan die vervreemding – en aan de rauwe schoonheid van het verdwalen.
