Ik ging voor het eerst alleen op reis. Ik wilde mijzelf leren kennen door naar een plek te gaan waar ik juist niets van wist. Intuïtief koos ik een plek en vertrok. Zonder precies te weten waarom ik daar heen ging.

Aangekomen, voelde het als een foute beslissing. Het was leeg, er was bijna niemand en de mensen die er waren bleken nors en bot. Ik wist niet wat ik hier deed, maar ik bleef. Terwijl ik ronddwaalde, kwam ik erachter dat mijn opa hier ooit tijdens de watersnoodramp heeft geholpen. Het werd mij duidelijk dat hij hier risico’s had genomen, waarbij zijn leven op het spel stond.

Wat mij in eerste instantie als een verloren reis leek, veranderde in iets diepers. Ik begon te begrijpen dat ik deze reis maakte om stil te staan bij mijn leven, hoe het mij is geschonken en de onbewuste connectie die toch heel erg aanwezig blijkt te zijn. Het was een manier waarop ik waardering kon uiten en iets kon teruggeven aan hem. Uit dankbaarheid voor zijn en daardoor mijn bestaan.

Dit project weerspiegelt niet alleen mijn persoonlijke reis, maar ook de verbindingen die we hebben met de generaties die ons zijn voorgegaan. Door mijn camera en mijn stappen te richten op de geschiedenis en het heden, ontdekte ik een verhaal dat mij niet alleen met mijn verleden verbond, maar mij ook een nieuw perspectief gaf op mijn eigen leven.

Guurtje Wever is een lens-based kunstenaar. Ze zit in haar tweede jaar van de opleiding fotografie aan de HKU. In haar werk raakt ze thematieken aan zoals familie dynamieken, identiteit en verbinding. Via tekst en symbolische, abstracte beelden kom je in de belevingswereld van de kunstenaar.

Haar werk is te zien geweest in de expositie “ICONS” van FOAM in samenwerking met Dana Lixenberg en in “What Grows in Soft Conditions.” in fotodok van HKU.